H απόφαση της πολιτικής οργάνωσης Κόκκινο Νήμα για τις εκλογές της 26 Μάη και τι προτείνει...

.

Όπως είναι γνωστό το «Κόκκινο Νήμα», διατηρεί δυνάμεις του στο δήμο μας, κι εκπροσωπείται στο δημοτικό συμβούλιο από το στέλεχος του, Βασίλη Παπακώστα. Συνεπώς οι αποφάσεις του που σχετίζονται και με τη πόλη μας, έχουν κάποια βαρύτητα, καθώς η εκλογική μάχη στο δήμο, μπορεί να κριθεί με διαφορές στήθους…

Για τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές, δείχνει υποστήριξη των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τοπικά στο βαθμό που δε θα υπάρχει ψηφοδέλτιο αριστερά της «Δύναμης Πολιτών», και με δεδομένο ότι δεν υφίσταται πιθανότητα υποστήριξης της, όπως συνάγεται από όλο το κείμενο, παροτρύνει δε, να μην υπάρξει άκυρο – λευκό – αποχή, μάλλον απομένει η «Λαϊκή Συσπείρωση».

Ακολουθεί αναλυτικά η απόφαση: 

Απόφαση της πολιτικής οργάνωσης Κόκκινο Νήμα για τις εκλογές 26 Μάη

Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, επεισόδιο της οποίας ζήσαμε και στην Ελλάδα, βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου παρά τη μεσοπρόθεσμη σταθεροποίηση του καπιταλισμού, τίποτα δεν αποκλείει το ξέσπασμα ενός νέου επεισοδίου οικονομικής κρίσης. Η επιβράδυνση της ανάκαμψης φαίνεται να οδηγεί σε ύφεση μια σειρά από πρώην ισχυρές οικονομίες (ΗΠΑ, Ιταλία, Γερμανία). Η σχετική σταθεροποίηση έχει μεσοπρόθεσμη διάρκεια, ασταθή και αβέβαιο χαρακτήρα, καθώς η κρίση του 2008 “ξεπεράστηκε” όχι μέσα από δομικές αλλαγές αλλά μέσα από το προηγούμενο μοντέλο συσσώρευσης.

Η αντανάκλαση της κρίσης στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, είναι ορατή σε μια σειρά από χώρες. Διεθνώς έχουμε επεισόδια όξυνσης των ανταγωνισμών μεταξύ ισχυρών οικονομικά κρατών (ΗΠΑ-Κίνας), όξυνσης ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας), πολεμικών επεισοδίων στη Μ.Ανατολή, μαζικής μετανάστευσης και προσφυγικών ρευμάτων, ανόδου της ακροδεξιάς και συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων στην ΕΕ και Λατινική Αμερική (Όρμπαν, Μπολσονάρο, Σαλβίνι, AFD), πολιτική κρίση στη Βρετανία (ΒΡΕΧΙΤ),πραξικόπημα στη Βενεζουέλα. Αλλά και εμφάνισης σημαντικών αντιστάσεων (κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία, αντιρατσιστικές διαδηλώσεις στην Ιταλία, γυναικείες κινητοποιήσεις στην Ισπανία, αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ουγγαρία, πρόσφατα στην Αλγερία κ.λ.π.). Στην Αμερική του Τραμπ εργατικές απεργίες και κινήματα αντίστασης στο σεξισμό και το ρατσισμό συνεχίζουν να δινουν τον τόνο της μαζικής αντίστασης στις πολιτικές του Τραμπ και τροφοδοτούν νέες γενιές σοσιαλιστών, κατά βάση προσδεδεμένων στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος (DSA) και στον “σοσιαλιστή” Σάντερς.

Στην Ευρώπη η γενική υποχώρηση της αριστερής εναλλακτικής που ξεκίνησε με την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα το 2015 και συνεχίστηκε με την δεξιά στροφή κομμάτων τύπου Podemos καθώς και μετα-αριστερούς πειραματισμούς σαν του Μελανσόν στην Γαλλία, συνεχίζει να επικαθορίζει το πολιτικό σκηνικό στο οποίο δίνουν τη μάχη διεθνώς οι αγωνιστές της πολιτικής και κοινωνικής αριστεράς. Το συστημικό πολιτικό προσωπικό που υλοποίησε τη στροφή στο σκληρό νεοφιλελεύθερο μοντέλο τις προηγούμενες δεκαετίες εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίση ελλείψει εναλλακτικής διεξόδου του συστήματος από την κρίση.

Σε αυτό το φόντο έχουμε την άνοδο ενός ακροδεξιού και εθνικιστικού ρεύματος «ευρωσκεπτικισμού» που εκφράζεται μέσα από κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, τη Λίγκα του Βορρά του Σαλβίνι στην Ιταλία, το ΑFD στη Γερμανία. Η πρωτοβουλία Σαλβίνι-Λεπέν να απευθύνουν κάλεσμα ενόψει ευρωεκλογών σε ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης για διεύρυνση της πολιτικής τους ομάδας στο ευρωκοινοβούλιο και η δήλωση Λεπέν «είμαστε έτοιμοι να κερδίσουμε» δείχνουν ότι είναι πιθανό η ακροδεξιά να εκφραστεί με μια ισχυρότερη ευρωομάδα.

Η Χριστιανοδημοκρατική νεοφιλελεύθερη δεξιά (συμπεριλαμβανόμενης της ΝΔ) επιχειρεί να ανακόψει τη φθορά της από την ακροδεξιά μετατοπιζόμενη σε ολοένα και πιο ακραίες ρατσιστικές, κατασταλτικές και αυταρχικές πολιτικές προκειμένου να εγκολπώσει τμήματα της ακροδεξιάς στο εσωτερικό της. Η νεοφιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία επιχειρεί να ανακόψει τη δική της φθορά με μια φραστική επίκληση κάποιας απροσδιόριστης “αντίθεσης στη νεοφιλελεύθερη λιτότητα”, χωρίς καμία απολύτως πρακτική συνέπεια στα προγράμματά της που παραμένουν οικονομικά και πολιτικά προσδεδεμένα απόλυτα στις επιλογές του συστήματος, της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Η Ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE–NGL) μετατοπίζεται προς συντηρητικές και σοσιαλφιλελεύθερες θέσεις και πολιτικές, που την φέρνουν – όπως και τους Πράσινους – ολοένα και πιο κοντά στην πολιτική οικογένεια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται πως η απάντηση στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισμό θα δοθεί με την συγκρότηση ενός ευρύτερου “προοδευτικού πόλου” σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο. Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Πρώτο γιατί η νεοφιλελεύθερη λιτότητα που εφαρμόστηκε και συνεχίζει να εφαρμόζεται από την λεγόμενη ευρωπαϊκή “κεντροαριστερά” συμπεριλαμβανόμενης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι η βασική συνθήκη τροφοδότησης της ανόδου της ακροδεξιάς. Δεύτερο γιατί οι ευρωπαϊκές ρατσιστικές πολιτικές και ο εντεινόμενος κρατικός αυταρχισμός που επίσης υλοποιούνται από όλους τους Ευρωπαίους “κεντροαριστερούς” αποτελούν το καλύτερο λίπασμα στην ξενόφοβη αντικομμουνιστική ακροδεξιά. Και τρίτο γιατί το πολιτικό προσωπικό αυτού του υποτιθέμενου “προοδευτικού πόλου” συμπεριλαμβάνει τα ρετάλια εκείνων των συστημικών δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας που έχουν οριστικά κριθεί ακατάλληλα να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων (στην Ελλάδα πολιτικοί τύπου Ραγκούση, Μπίστη και Τζουμάκα, που προστίθενται στους ήδη υπάρχοντες κυβερνητικούς ΠΑΣΟΚούς τύπου Σπίρτζη, Ξενογιαννακοπούλου, Τζάκρη, Κοτζιά κ.λ.π.). Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τη σύμπλευση με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και τους Πράσινους, γιατί οι πολιτικές που εφάρμοσε – και θα συνεχίσει να εφαρμόζει αν παραμείνει στην κυβέρνηση – ελάχιστα απέχουν πλέον από τις πολιτικές οποιασδήποτε ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατικής νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής εκδοχής.

Παρά την δυσμενή συγκυρία και τις υποκειμενικές αδυναμίες των υπαρκτών σχηματισμών της αντινεοφιλελεύθερης, αντι-ΕΕ και αντικυβερνητικής αριστεράς, οι εκλογές παραμένουν για την εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα μια πραγματική ευκαιρία για να καταγράψουν τη δυσαρέσκειά τους στις αντιλαϊκές, ρατσιστικές, εθνικιστικές και φιλο-ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής ένωσης και της Ελληνικής αστικής τάξης, προκειμένου να καθορίσουν το πολιτικό σκηνικό της επόμενης μέρας με τους ευνοϊκότερους δυνατούς όρους για το κίνημα και την αριστερά.

Η πολιτική απάντηση σε εκλογικό επίπεδο θα δοθεί μέσα από τα υπαρκτά ψηφοδέλτια της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, παρόλα τα πολιτικά τους προβλήματα και αδυναμίες σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο. Στην Ελλάδα, η αυτοαναφορική ηττοπαθής πολιτική αναμονής “καλύτερων συσχετισμών” του ΚΚΕ, συμπληρώνεται από την πολιτική ανεπάρκεια του αριστερού εθνικιστικού ρεφορμισμού που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ (ΛΑΕ και μετα-αριστερή Πλεύση Ελευθερίας) όσο και από την αδυναμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να απευθυνθεί σε ευρύτερα ακροατήρια της τάξης και της αριστεράς. Έτσι κανένα από τα υπάρχοντα αριστερά ψηφοδέλτια στις επερχόμενες εκλογές δεν θα μπορεί να παίξει τον ρόλο ενός αδιαφιλονίκητου αριστερού πόλου που θα εκφράσει την ευρύτατη αγανάκτηση του κόσμου της εργασίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τις μνημονιακές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ.

Για όλους τους παραπάνω λόγους προτείνουμε να αξιοποιηθούν κριτικά τα ψηφοδέλτια της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε αντιπαράθεση με αναχωρητικές λογικές εκλογικής αποχής. Λογικές που δεν καταγράφουν καμία αριστερή ή κινηματική δυναμική αλλά αθροίζονται μαζί με την απολίτικη μη-ψήφο και τις λογικές του τύπου “όλοι τα ίδια είναι”. Ένας επιπλέον λόγος που η αριστερή ψήφος στην επικείμενη αναμέτρηση έχει σημασία είναι προκειμένου να μαυριστούν τα ψηφοδέλτια των φασιστών και της ακροδεξιάς σε όλες τις κάλπες, για να ανακοπεί η κοινωνική τους δυναμική και να αποτραπεί το ρίζωμά τους από την επομένη των εκλογών. Για να ισχυροποιηθούν εκείνες οι δυνάμεις που αποτελούν τον βασικό κορμό της αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής κινητοποίησης σε γειτονιές, χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης και θα συνεχίσουν να δίνουν αυτή τη μάχη.

Από τις υπαρκτές δυνάμεις, τα ψηφοδέλτια και τους υποψήφιους-ες της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής αριστεράς προτιμάμε όσα-ους/ες έχουν δώσει το προηγούμενο διάστημα τη μάχη τόσο ενάντια στην φιλο-ιμπεριαλιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και απέναντι στον εθνικισμό/επεκτατισμό της ελληνικής άρχουσας τάξης στην κυβερνητική και την ακροδεξιά εκδοχή τους από ταξική διεθνιστική σκοπιά.

Με αυτή την πολιτική λογική θα αντιμετωπίσουμε με ενιαίο τρόπο τις κάλπες των Ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαϊου/Ιουνίου.